Η πολυαναμενόμενη σειρά του Alpha, «Ο Τιμωρός», έκανε επιτέλους πρεμιέρα και οι συγκρίσεις με το θρυλικό «Εζέλ» ήταν αναπόφευκτες. Το «Εζέλ» θεωρείται μία από τις κορυφαίες τουρκικές παραγωγές που έχει αφήσει το στίγμα της στην τηλεοπτική ιστορία, και φυσικά, όποια νέα σειρά που αναλαμβάνει να αναβιώσει μια τόσο εμβληματική ιστορία, αναγκαστικά μπαίνει στο μικροσκόπιο.
Η ιστορία του «Εζέλ» εμπνεύστηκε από τον μύθο του Κόμη Μόντε Κρίστο, προσφέροντας ωστόσο μια μοναδική και ανατρεπτική προσέγγιση που το καθόρισε. Αντίθετα, η ελληνική εκδοχή, «Ο Τιμωρός», ακολουθεί πιστά την πλοκή του τουρκικού προτύπου, αλλά φαίνεται πως δεν κατάφερε να φτάσει το επίπεδο αυτής της σημαντικής παραγωγής.
Η πλοκή του «Τιμωρού» μπορεί να είναι αρκετά γνωστή, αλλά η εκτέλεση δεν εντυπωσίασε. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ελληνικής παραγωγής, η αίσθηση του ρεαλισμού έλειπε. Τα σκηνικά φαινόταν τεχνητά και δεν αποτύπωναν την ατμόσφαιρα που χρειαζόταν μια τέτοια ιστορία. Η σκηνοθεσία από τον Μιχάλη Κωνσταντάτο, αν και ικανή, δεν μπόρεσε να δώσει το βάθος και την ένταση που απαιτεί μια τέτοια δραματική σειρά.
Η επιλογή των ηθοποιών προκάλεσε επίσης αντιδράσεις. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης υποδύεται τον θείο Ραμίζ, ένα ρόλο που είχε ενσαρκώσει εξαιρετικά ο Τουνζέλ Κουρτίζ στην τουρκική εκδοχή. Δυστυχώς, η ερμηνεία του Κυριακίδη δεν μπόρεσε να αποδώσει την απαιτούμενη σύνθετη ψυχολογία και την επιβλητικότητα που συνόδευε τον χαρακτήρα αυτό. Ένας ρόλος με τόσες προεκτάσεις θα έπρεπε να είχε αναδειχθεί από έναν ηθοποιό που μπορεί να αποδώσει την σοφία και την ακαμψία ενός ανθρώπου που έχει περάσει πολλές δοκιμασίες στη ζωή του.
Ωστόσο, υπήρξαν και θετικά στοιχεία στην παραγωγή. Ο Αλέξανδρος Σταύρου παρουσίασε μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού του, με μια ωριμότητα που δεν είχαμε δει μέχρι τώρα. Η ερμηνεία του ήταν ελπιδοφόρα, ενώ η Γιώτα Φέστα, όπως πάντα, κατάφερε να προσθέσει βάθος στον χαρακτήρα της. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, παρά τον μονοδιάστατο ρόλο του, δημιούργησε έναν χαρακτήρα με ενδιαφέρον.
Τα νέα ταλέντα της σειράς, όπως η Ελίζα Σκολίδη, ο Πάρις Σκαρτσολιάς και ο Δημήτρης Κίτσου, ενθουσίασαν με την φρεσκάδα και την αμεσότητά τους. Η χημεία ανάμεσα στον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τη Μαρίνα Καλογήρου πρόσφερε μια νότα οικειότητας, προσθέτοντας στο δραματικό στοιχείο της σειράς.
Αξιοσημείωτη ήταν και η φωτογραφία της σειράς, που κατάφερε να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα με τη χρήση έντονων χρωμάτων και θολών πλάνων. Το μοντάζ λειτούργησε επίσης υπέρ της σειράς, προσφέροντας ρυθμό και δυναμική στην πλοκή.
Ένα άλλο στοιχείο που ίσως να μην έχει αναδειχθεί πλήρως είναι ο χαρακτήρας του Δημήτρη Λάλου. Ενώ η παρουσία του ήταν περιορισμένη στα πρώτα επεισόδια, οι προσδοκίες είναι υψηλές για την εξέλιξή του. Ελπίζουμε να δούμε μια πιο διαφοροποιημένη ερμηνεία, μακριά από το χαρακτηριστικό στυλ του Κρητικού Μαθιού.
Το «Εζέλ» προσωπικά το θεωρώ τη σειρά-ορόσημο που με έκανε να εκτιμήσω τις τουρκικές σειρές. Η ικανότητά του να συνδυάζει την σκληρότητα με την τρυφερότητα είναι μοναδική, και ελπίζω «Ο Τιμωρός» να καταφέρει να κερδίσει το κοινό και να αναδείξει την δική του ταυτότητα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κριτική πάντα περιλαμβάνει υποκειμενικά στοιχεία. Παρόλο που η σειρά μπορεί να μην ανταγωνίζεται το «Εζέλ» με την ίδια επιτυχία, ίσως προσφέρει μια νέα οπτική για το κοινό. Όσοι δεν έχουν δει το «Εζέλ» μπορεί να βρουν στον «Τιμωρό» ένα ενδιαφέρον θέαμα που αξίζει να παρακολουθήσουν.
